|
Num 3:40
|
Et ait Dominus ad Moysen: Numera primogenitos sexus masculini de filiis Israël ab uno mense et supra, et habebis summam eorum.
|
|
Num 11:4
|
Vulgus quippe promiscuum, quod ascenderat cum eis, flagravit desiderio, sedens et flens, junctis sibi pariter filiis Israël, et ait: Quis dabit nobis ad vescendum carnes?
|
|
Num 11:11
|
et ait ad Dominum: Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? et cur imposuisti pondus universi populi hujus super me?
|
|
Num 11:21
|
Et ait Moyses: Sexcenta millia peditum hujus populi sunt: et tu dicis: Dabo eis esum carnium mense integro?
|
|
Num 11:28
|
Statim Josue filius Nun, minister Moysi, et electus e pluribus, ait: Domine mi Moyses, prohibe eos.
|
|
Num 12:11
|
ait ad Moysen: Obsecro, domine mi, ne imponas nobis hoc peccatum quod stulte commisimus,
|
|
Num 13:31
|
Inter hæc Caleb compescens murmur populi, qui oriebatur contra Moysen, ait: Ascendamus, et possideamus terram, quoniam poterimus obtinere eam.
|
|
Num 14:13
|
Et ait Moyses ad Dominum: Ut audiant Ægyptii, de quorum medio eduxisti populum istum,
|
|
Num 14:28
|
Dic ergo eis: Vivo ego, ait Dominus: sicut locuti estis audiente me, sic faciam vobis.
|
|
Num 16:15
|
Iratusque Moyses valde, ait ad Dominum: Ne respicias sacrificia eorum: tu scis quod ne asellum quidem umquam acceperim ab eis, nec afflixerim quempiam eorum.
|
|
Num 16:20
|
Locutusque Dominus ad Moysen et Aaron, ait:
|
|
Num 16:23
|
Et ait Dominus ad Moysen:
|
|
Num 16:28
|
Et ait Moyses: In hoc scietis quod Dominus miserit me ut facerem universa quæ cernitis, et non ex proprio ea corde protulerim:
|
|
Num 21:2
|
At Israël voto se Domino obligans, ait: Si tradideris populum istum in manu mea, delebo urbes ejus.
|
|
Num 21:5
|
locutusque contra Deum et Moysen, ait: Cur eduxisti nos de Ægypto, ut moreremur in solitudine? deest panis, non sunt aquæ: anima nostra jam nauseat super cibo isto levissimo.
|
|
Num 22:8
|
ille respondit: Manete hic nocte, et respondebo quidquid mihi dixerit Dominus. Manentibus illis apud Balaam, venit Deus, et ait ad eum:
|
|
Num 22:20
|
Venit ergo Deus ad Balaam nocte, et ait ei: Si vocare te venerunt homines isti, surge, et vade cum eis: ita dumtaxat, ut quod tibi præcepero, facias.
|
|
Num 22:30
|
Dixit asina: Nonne animal tuum sum, cui semper sedere consuevisti usque in præsentem diem? dic quid simile umquam fecerim tibi. At ille ait: Numquam.
|
|
Num 23:5
|
Dominus autem posuit verbum in ore ejus, et ait: Revertere ad Balac, et hæc loqueris.
|
|
Num 23:16
|
Cui cum Dominus occurrisset, posuissetque verbum in ore ejus, ait: Revertere ad Balac, et hæc loqueris ei.
|
|
Num 23:18
|
At ille, assumpta parabola sua, ait: [Sta, Balac, et ausculta; audi, fili Sephor:
|
|
Num 23:26
|
Et ille ait: Nonne dixi tibi quod quidquid mihi Deus imperaret, hoc facerem?
|
|
Num 23:27
|
Et ait Balac ad eum: Veni, et ducam te ad alium locum: si forte placeat Deo ut inde maledicas eis.
|
|
Num 24:3
|
assumpta parabola, ait: [Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cujus obturatus est oculus:
|
|
Num 24:10
|
Iratusque Balac contra Balaam, complosis manibus ait: Ad maledicendum inimicis meis vocavi te, quibus e contrario tertio benedixisti:
|
|
Num 24:15
|
Sumpta igitur parabola, rursum ait: [Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cujus obturatus est oculus:
|
|
Num 24:20
|
Cumque vidisset Amalec, assumens parabolam, ait: [Principium gentium Amalec, cujus extrema perdentur.]
|
|
Num 24:21
|
Vidit quoque Cinæum: et assumpta parabola, ait: [Robustum quidem est habitaculum tuum: sed si in petra posueris nidum tuum,
|
|
Num 25:4
|
ait ad Moysen: Tolle cunctos principes populi, et suspende eos contra solem in patibulis, ut avertatur furor meus ab Israël.
|
|
Num 31:15
|
ait: Cur feminas reservastis?
|
|
Num 32:20
|
Quibus Moyses ait: Si facitis quod promittitis, expediti pergite coram Domino ad pugnam:
|
|
Num 34:16
|
Et ait Dominus ad Moysen:
|
|
Num 36:5
|
Respondit Moyses filiis Israël, et Domino præcipiente ait: Recte tribus filiorum Joseph locuta est.
|
|
Deut 1:34
|
Cumque audisset Dominus vocem sermonum vestrorum, iratus juravit, et ait:
|
|
Deut 1:42
|
ait mihi Dominus: Dic ad eos: Nolite ascendere, neque pugnetis: non enim sum vobiscum: ne cadatis coram inimicis vestris.
|
|
Deut 5:5
|
Ego sequester et medius fui inter Dominum et vos in tempore illo, ut annuntiarem vobis verba ejus: timuistis enim ignem, et non ascendistis in montem. Et ait:
|
|
Deut 5:28
|
Quod cum audisset Dominus, ait ad me: Audivi vocem verborum populi hujus quæ locuti sunt tibi: bene omnia sunt locuti.
|
|
Deut 9:13
|
Rursumque ait Dominus ad me: Cerno quod populus iste duræ cervicis sit:
|
|
Deut 18:17
|
Et ait Dominus mihi: Bene omnia sunt locuti.
|
|
Deut 31:14
|
Et ait Dominus ad Moysen: Ecce prope sunt dies mortis tuæ: voca Josue, et state in tabernaculo testimonii, ut præcipiam ei. Abierunt ergo Moyses et Josue, et steterunt in tabernaculo testimonii:
|
|
Deut 31:23
|
Præcepitque Dominus Josue filio Nun, et ait: Confortare, et esto robustus: tu enim introduces filios Israël in terram, quam pollicitus sum, et ego ero tecum.
|
|
Deut 32:20
|
Et ait: Abscondam faciem meam ab eis, et considerabo novissima eorum: generatio enim perversa est, et infideles filii.
|
|
Deut 33:2
|
Et ait: Dominus de Sinai venit, et de Seir ortus est nobis: apparuit de monte Pharan, et cum eo sanctorum millia. In dextera ejus ignea lex.
|
|
Deut 33:8
|
Levi quoque ait: Perfectio tua, et doctrina tua viro sancto tuo, quem probasti in tentatione, et judicasti ad aquas contradictionis.
|
|
Deut 33:12
|
Et Benjamin ait: Amantissimus Domini habitabit confidenter in eo: quasi in thalamo tota die morabitur, et inter humeros illius requiescet.
|
|
Deut 33:13
|
Joseph quoque ait: De benedictione Domini terra ejus, de pomis cæli, et rore, atque abysso subjacente.
|
|
Deut 33:18
|
Et Zabulon ait: Lætare, Zabulon, in exitu tuo, et Issachar in tabernaculis tuis.
|
|
Deut 33:20
|
Et Gad ait: Benedictus in latitudine Gad: quasi leo requievit, cepitque brachium et verticem.
|
|
Deut 33:22
|
Dan quoque ait: Dan catulus leonis, fluet largiter de Basan.
|
|
Deut 33:24
|
Aser quoque ait: Benedictus in filiis Aser, sit placens fratribus suis, et tingat in oleo pedem suum:
|